พระคาถาบูชาพระพิราพ

องค์พระพิราพถือได้ว่าเป็นครูใหญ่ในวงการนาฏศิลป์เลยก็ว่าได้ ทั้ง การแสดง โขน ละคร วงดนตรี ก็ให้ความเคารพโดยสิ้น ถือว่าท่านนั้นมีฤทธิ์มาก และก็เชื่อกันว่าท่านเป็นผู้ที่ประดิษฐ์ค้นคิดท่ารำขึ้นมาให้มวลมนุษย์อีกด้วย อีกนัยหนึ่งเขาก็ถือกันว่า ท่านนั้นเป็นพระนารายณ์ อีกปางหนึ่ง บางตำราก็ว่า ท่านเป็นปางหนึ่งของพระศิวะ

เมื่อชาวไทยรับอารยธรรมเกี่ยวกับดุริยางคศิลป์มาจากทางประเทศอินเดีย (ซึ่งมีมาแต่เดิม) ก็ได้รับคติการนับถือพระอิศวร และพระนารายณ์ รวมทั้งเหล่าทวยเทพทั้งหลายในทางสายพราหมณ์ฮินดูมาด้วยเช่นกัน รวมไปถึงพระไภรวะ ซึ่งว่ากันว่าเป็นปางอวตาลของพระศิวะเจ้า แต่เมื่อเข้ามาในไทยแล้วมีการเรียกนามพระองค์เพี้ยนไปจากเดิมเป็นพระพิราพ หลังจากนั้นจึงนับถือว่าเป็นครูสูงสุดทั้งฝ่ายนาฏศิลป์และดุริยางค์ศิลป์ ปรากฏหลักฐานมาแต่สมัยกรุงสุโขทัยเลยทีเดียว และมีการบันทึกหลักฐานเป็นที่แน่ชัดราวรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๕

พระพิราพถือเป็นครูยักษ์ เป็นเทพอสูร และเป็นมหาเทพ (ศิวะอวตาร) แต่เนื่องจากพระนามของพระองค์คล้ายคลึงกับตัวละครตัวหนึ่งในเรื่องรามเกียรติ์ซึ่งเป็นยักษณ์เช่นกันคือยักษ์วิราธ และนิยมเรียกเพี้ยนเป็นยักษ์พิราพ ทำให้บรมครูสูงสุดกับตัวละครตัวนี้เกิดความสับสนปนเปกัน ซึ่งตามตำราแล้ว แยกจากกันโดยสิ้นเชิง

ในปัจจุบันทางกรมศิลปากรได้มีการชำระประวัติของพระพิราพ โดยนักวิชาการ และมีการเผยแพร่สร้างความเข้าใจให้แก่บุคคลทั่วไป แต่ก็ยังไม่เป็นที่แพร่หลาย ในปัจจุบันนี้คติการนับถือพระพิราพแพร่หลายมากขึ้น เนื่องจากครูบาอาจารย์หลายสำนักนิยมนำพระองค์มาสร้างเป็นวัตถุมงคล อย่างไรก็ตามเพื่อเป็นประโยชน์แก่การศึกษา ผู้บูชาจึงควรศึกษาประวัติของท่านให้ถ่องแท้ด้วย

(มหาเจดีย์พุทธคยา วัดจองคำ ลำปาง)

--------------------------------------------------------------------------------------------

อิมัง พุทธัง องค์พระพิราพัง ขอเอหิจงมา ธังมัง องค์พระพิราพังของเอหิจงมา

สังฆัง องค์พระพิราพัง ขอเอหิจงมา พุทโธ สิทธิริดธิ ธัมโมสิทธิริดธิ สังโฆสิทธิริดธิ
สุขะ สุขะ ชัยยะ ชัยยะ ลาภะ ลาภะ สัพภะธัมมานังประสิทธิเม ประสิทธิเต
พุทโธสวัสดีมีชัย ธัมโมสวัสดีมีชัย สังโฆสวัสดีมัชัย อิมัง ปะธีปัง สุรังคันธัง อธิฐานมิ

หมายเหตุ : โบราณคาถา เป็นตำรับตำราที่สืบทอดกันมาจากรุ่นครูบาปัธยายสมัยโบราณกาล คำถามที่ค้างคาใจของผู้อ่านและศึกษาคือ วิชาเหล่านี้มีจริงหรือไม่ นำไปท่องบ่นร้อยรอบพันรอบก็ไม่สำเร็จ ไม่สำฤทธิ์ผลดังปรารถนา สาเหตุเกิดจากอะไร เมื่อทำไม่ได้ ทำไม่สำเร็จ จึงเหมารวมเอาว่า เป็นเพียงความเชื่องมงายของสายพราหมณ์ ไม่ได้พิจารณาให้ถ่องแท้ และถ้วนถี่ในกระบวนการวิชากลคาถาโบราณ ซึ่งตามตำนานของไสยเวทย์นั้น เกิดจากการเล่นแร่แปรธาตุของเหล่านักบวช ฤาษี ชี พราหมณ์ ที่ฝึกจิต ปฏิบัติตน จนได้อภิญญาระดับหนึ่ง เมื่อบัญญัติคาถาขึ้น และถ่ายทอดกันมารุ่นสู่รุ่น จนถึงปัจจุบัน และเรืองรองที่สุดในยุคขอมโบราณ (กัมพูชา, ไทย, ลาว และเวียดนามบางส่วน)

ในการฝึกตนของเหล่านักบวช ฤาษี ชี พราหมณ์ ในยุคโบราณนั้น กล่าวกันว่าเป็นการบำเพ็ญเพียรและฝึกจิตโดยแท้จริง วิชาที่สืบทอดกันมาในปัจจุบันก็ว่าด้วยสมถกรรมฐาน กล่าวคือ มุ่งเน้นการเพ่งกสิณเพื่อให้เกิดฤทธิ์ เพราะฉะนั้น ในบทสวดพระคาถาต่าง ๆ ที่เป็นวิชาทางด้านคุณไสยกระทำการ จะมีสายธาตุกำกับอยู่ เช่น คาถาประสบเนตร ประกอบด้วยธาตุไฟ และธาตุลม (ดวงตา = ไฟ, ดวงใจ = ลม) ฉะนั้นเวลาครูบาอาจารย์ท่านฝึก ต้องกำกับไฟและลม เพื่อให้ส่งผลต่ออภิญญา นอกจากการถือศีลหรือข้อปฏิบัติตามสายวิชาของตนแล้ว ครูบาอาจารย์ท่านจะต้องฝึกจิตด้วยการบำเพ็ญเพียรนานัปการ กว่าจะสำเร็จเป็นวิชาหนึ่งวิชา และสิ่งเหล่านี้อาจจะไม่สามารถพิสูจน์ได้ด้วยการมองเห็น นั่นเพราะเป็นแสงออร่าที่ดวงตามนุษย์ไม่สามารถสัมผัสได้ ผู้ที่มีอภิญญาเทียบเท่ากันเท่านั้น จึงจะสามารถมองเห็นสิ่งเหล่านี้ได้ แต่กระนั้น วิชาโบราณที่เห็นผลด้วยตาเปล่า ก็มีมากมายนัก ดังคำประพันธ์ หรือบันทึกเก่าแก่ของปราชญ์โบราณ ที่ส่งผลให้ครูบาอาจารย์ หรือพระอริยสงฆ์บางรูป เป็นที่เลื่องลือตราบจนถึงปัจจุบัน

ตัวอย่างนี้ผู้เขียนเพียงเปรียบเปรยชี้แจงเท่านั้น ห้ามส่งเข้ามาถามนะครับว่า จะฝึกคาถาอะไร ต้องฝึกอภิญญาธาตุไหน เพราะนั้นไม่ใช่อุบายที่องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าพึงให้พิจารณา ผู้เขียนเพียงบอกกล่าวชี้แจงว่า การเล่นแร่แปรธาตุของคนโบราณนั้น มิใช่ฝึกกันเพียงวันสองวัน แต่ท่านใช้เวลาทั้งชีวิตในการฝึกฝน ดังนั้น เวทมนย์กลคาถาต่าง ๆ จึงได้สำเร็จได้ เป็นจริงได้

ตามคำอ่านคาถาอาคม หากเราระลึกถึงคุณพระสัมมาสัมพุทธเจ้า หรือครูบาอาจารย์ที่ส่งมอบให้ ก็สามารถเกิดปาฏิหารย์ได้เช่นกัน เพราะครูบาอาจารย์เหล่านั้นท่านกำกับไว้ดีแล้ว วิเศษณ์แล้ว ดังนั้นจะขอส่งมอบต่อไปเพื่อเป็นวิทยาทานเท่านั้น เราจะไม่พึงสงสัย หรือหลงไหลในไสยศาสตร์ใดจนเกินการพิจารณาตนเอง การพิจารณาลมหายใจ การดำเนินชีวิต และการพิจารณาความตายโดยไม่ประมาท คือแนวทางที่พุทธองค์ทางบัญญัติ และการเจริญกรรมฐานด้วย อานาปานสติ คือสิ่งที่ควรขัดเกลาจิตอย่างต่อเนื่อง เพื่อวิมุตติสุขอย่างแท้จริง